Fytse

Hast desimber en it lei freed noch hearlik op de fyts.

Soms in flau sintsje.

Hast gjin wyn.

Moaie wolkefjilden

Moaie route fia de Bieren, Waaksens, de Grauwe Kat, Arum,  Penjum, Wûns,

Eksmoarre, Boalsert en Hichtum

Mei lekker muzyk.

Sommige minsken hope dat it rjochts hurd en glêd wurdt, ik hoop dat it lofts foaral skjin en droech bliuwt

Aant

Feilich fytse

Feilichheid foar fytsers je soene tinke en wolle dat it foarop stiet bij oerheden.
Je soene tinke dat feilichheid net bûn is oan grinzen.
Net oan provinsjegrinzen en seker net oan gemeentegrinzen.
Je soene it tinke......
De praktyk is oars.
At ik fanút Wommels nei Snits fyts kin ik foar de "feilige" binnenpaad route fytse fia Reahûs en Turns.
At je de gledde feeroasters, de drek paden en it altyd mei grutte plazzen oerstreamde betonpaad krekt foarbij Reahûs foar leaf nimme wolle.

11Steden Spakenplan

In 2040 is het Noorden bevrijd van haar minderwaardigheidscomplex. Krampachtig is een eeuw lang geprobeerd om het rijke “Westen” na te apen, om vergelijkbaar haar krenten uit de economische pap mee te pikken. Te lang is gewed op wat in 2040 verouderd welvaartsperspectief blijkt. Lang is er visieloos ingezet op elk willekeurige werkgelegenheid. Elk bedrijf kreeg als een vorm van concurrentievervalsing te veel goedkope ruimte aangeboden voor weer een paar fte werkgelegenheid. Deze werkgelegenheid bleek vaak van korte duur en al bijna nooit duurzaam. 

Doordat het Noorden 25 jaar eerder eindelijk met visie haar sterke punten heeft benut, is het in 2040 bij uitstek het landsdeel geworden, waar mensen graag wonen, werken en recreëren. Dat allemaal door het begrip mobiliteit anders te gaan benaderen.

De bedwinging van de Afsluitdijk

De Afsluitdijk bestaat tachtig jaar. Duizenden fietsers doen elke zomer dé dijk. Voor sommigen is het een soort col voor de laaglanden, voor anderen gewoon een verbinding van Noord-Holland naar Friesland.

Het fietspad lag er al toen de snelweg nog een tweebaans-betonweg was. Op 28 mei 1932 werd het laatste gat in de Afsluitdijk gesloten. Een jaar en drie maanden later mocht het verkeer erover. Sindsdien kun je erover heen fietsen. Generaties Nederlanders hebben dat inmiddels gedaan. Een rondje IJsselmeer behoort tot de klassieke fietsvakanties.

Saai. Dat zeggen mensen vaak over de Afsluitdijk. Eentonig. ‘Daar ga je in jezelf mompelen.’

Wat vooral opvalt als je de Afsluitdijk oprijdt is de verkeersruimte die je betreedt: witte strepen, verkeersborden, hectometerpaaltjes, praatpalen.

Gemeente Leeuwarden fietsendief

De gemeente Leeuwarden gaat voortvarend te werk bij het opruimen van foutief gestalde fietsen bij het N.S. station. Na een opknapbeurt rond het station blijkt nog steeds dat er een nijpend tekort is aan mogelijkheden om de fiets daar als forens te stallen. De gemeente hanteert het “protocol fietsenverwijderen 2011”. Fietsen die niet juist in de stalling zijn gezet, er half buiten of op een plaats waar niet gestald mag worden – en dat zijn alle plekken rond het station behalve de fietsenstalling  -  getooid worden met een label van de AFAC Leeuwarden met de dringende boodschap om de fiets binnen 4 uur te verwijderen. Voldoet men daar niet aan dan wordt het slot van de fiets doorgeknipt en de fiets op grond van het protocol afgevoerd naar de fietsenopslag van AFAC.  Tegen betaling van €. 25,00 kan vervolgens de fiets weer worden afgehaald door de eigenaar van de fiets.

De grootste fietsendief van Leeuwarden
Men zou zeggen dat dit alleszins redelijk is. Helaas wordt op geen enkele wijze rekening gehouden met het feit dat mensen die met het openbaar vervoer reizen en de fiets stallen bij het N.S. station om de reis per trein voort te zetten. Dat deze treinreizigers doorgaans niet binnen 4 uur weer terug zijn in Leeuwarden o.a. door het werken elders.  Een  praktijkvoorbeeld van het optreden van de gemeente is het volgende:

Fietsetiquette is niet tuttig, maar nuttig

Fietsen is heerlijk. Althans, dat vind ik. Ik heb geen auto, wil ook geen auto, want met de fiets kom je overal. Nu is de Fietsersbond - waarvan ik natuurlijk lid ben - al enige tijd bezig met het bevorderen van beleefdheid op de fiets, oftewel vriendelijk verkeer, zoals hij dat noemt. Mijn vak is ondermeer schrijven en vertellen over (het belang van) etiquette, en zo was het voor de Fietsersbond al gauw één plus één: wilde ik niet naar Sneek komen voor deze vriendelijk verkeer campagne  en daar iets zeggen over fietsen en etiquette? Jazeker, dat wilde ik graag, mede omdat ik heel vaak in Fryslân ben om rustig te werken (Starum). Maar helaas, ik kon niet op de afgesproken dag. Gelukkig kreeg ik deze week een herkansing: in Assen bij de opening van de Fietsvierdaagse.

Mij werd gevraagd in vier minuten uit te leggen waarom vriendelijk verkeer nodig is en hoe je dit bereikt. Het waarom is duidelijk. Vroeger was er maar één soort fietser, de keurige man/vrouw op een degelijk rijwiel zonder toeters en bellen, zeg maar "Piet Pelle op zijn Gazelle".

Landleven

Vroeger kon ik uren wegzwijmelen bij het boek ‘leven en liefde van het land'. Dat klinkt eng en dat was het ook wel een beetje. In het boek werd gedetailleerd uit de doeken gedaan hoe je met een boerderij en een lapje grond zelfvoorzienend kon zijn. Romantische plaatjes van moestuinen en kippen deden de rest. Dat wilde ik ook. Yvon Jaspers bestond nog niet, maar die boer zou ik op eigen kracht wel vinden (ik was een jaar of tien). Het is best weer goed gekomen met me, ik doe mijn boodschappen gewoon bij Albert Heijn.

 

Maar op de fiets komt toch af en toe de vreugde van het landleven in alle hevigheid opzetten. Neem vandaag.

Pink ladies

Ik ben liever geen doelgroep. Want als je een doelgroep bent, ben je niet uniek. En uniek zijn, dat wil je –ik- wel. Ik verdring bij de boontjes uit de bonus ook altijd het beeld van 5 miljoen boontjesetende Nederlanders.

De Cambuurfiets

Wanneer je een auto bezit die, laat ik zeggen, ‘al wat op jaren is’ , is het handig om een alternatief  achter de hand te hebben. Zo heb ik althans recent ervaren. Mijn Ford focus (‘Je blijft er in rijden’ luidde -naar nu blijkt- ooit de te optimistische reclameleus) liet het onaangekondigd afweten zodat ik met de kloten voor het blok stond. Een fiets-bevlogen collega had mij al eens op een alternatief gewezen dat hij zo’n beetje omschreef als het ei van Columbus. De OV-fiets. En ik moet zeggen, hij had gelijk.

Van 400 pk naar 0,4 pk

We kennen zo langzamerhand wel het verhaal van "altijd voor de wind" en "e-bikes zijn voor bejaarden". Ik wil graag in het kort vertellen wat mij is overkomen toen ik in aanraking kwam met de e-bike.

Subaru Impreza WRX 

Ik ben gek op snelle auto's die ook nog een beetje betaalbaar zijn voor een ambtenaar. Nog altijd kan ik de sociale druk voor een gezinsbak weerstaan en ben ik een trotse eigenaar van een Subaru Impreza WRX. Tot voor kort, pak weg juni 2011, was ik ook met geen stok uit m'n auto te krijgen. Ik griezelde bij het idee om met tegenwind, regen en een regenpak dat van binnen natter wordt dan van buiten, op de fiets de woon-werkafstand af te leggen. Maar toen ik eenmaal op een e-bike had gereden (m'n schoonvader had er 1 aangeschaft, even proberen…) begon het te jeuken. 

Moderne ontdekkingsreizigers op de fiets

Ik las een opmerkelijk bericht in de krant. Jan de Graaf (63) en zijn vriend Theo Tromp (65) fietsten in zeven jaar langs alle 7281 plaatsen in Nederland. Zij legden hiervoor samen ruim 20.000 kilometer af op de fiets.

Het Europaplein en de wet van Brever

Graag wil ik het verhaal vertellen van 2 personen, voor wie het Europaplein een belangrijk rol speelt in keuzes die zij maken.

Eerst hebben we Ingrid uit de Schrijversbuurt in Leeuwarden. Ingrid is een druk bezette moeder van 3 kinderen. Ze werkt, is maatschappelijk actief en voedt samen met haar man de kinderen op. Ingrid wil zoveel mogelijk op de fiets de stad in. En zeker wil ze dat haar opgroeiende kinderen op de fiets naar school kunnen, naar hun vriendjes, naar de sportvereniging of hobbyclub. En dat ze dat ook steeds meer zelfstandig kunnen doen.

Bij het huidige Europaplein durft ze dat niet aan:

‘Bananen’ over deel elfstedenroute

Woon-werkverkeer over de weg Dokkum - Leeuwarden is dagelijkse kost voor de fanatieke ligfietsers Henk Baas en Gerrit Bouma. Zij draaien hun hand er niet voor om. Ook met een snerpende koude oostenwind van meer dan -12 graden is het geen probleem voor de mannen met hun ‘Banaan’ de dagelijkse route te rijden.

Stekjes

Op meardere krúspunten op it N 359 (Burchwerterhoeke en Wommels Noard) wurdt hast it hiele jier in snelle fytsoergong keard troch de bekende reade stekjes. As lisfytser ferflok ik dy dingen hielendal omdat it mei in bytsje gong in gehannes is om der tusken troch te fytsen. Mar yn de wintertiid is it oars. Dan steane de stekken iepen. Dan soe ik de dyk mei gong oerstekke kinne.
Dat doch ik mar net.

Fietsrok

Uiteindelijk is fietsen niet iets voor echte vrouwen. Voordat er een discussie ontstaat over wat een echte vrouw is: dan bedoel ik het type ‘hoge hakken, kokerrok’. Ooit geprobeerd? Ook bij windkracht 7 en regen?

Fytsen

Ik kin it net helpe, mar bin ik earne dan falt myn each it earst op fytsen. Of it gemis oan fytsen.
Beide kin. Bij in winkel, in bushalte en in stasjon sjoch ik mei ôfgrizen nei de omfallen fytsen. Omwaaid of gewoan delsmiten as iets fan gjin wearde.

Nieuwjaarsreceptie

“Ik woon in een heel creatieve straat.” Stralend kijkt de man tegenover me mij aan. We hebben net kennisgemaakt en elkaar direct maar veel goeds toegewenst voor het nieuwe jaar. En terwijl de grote hal van de Harmonie rondom ons steeds leger wordt, gaat mijn nieuwe vriend er nog eens goed voor staan.