De fixie fictie in 058?

Sinds het stukje van testkees in de vvf over snelle stadsfietsen ben ik toch anders gaan denken over fietsen. Zijn we inderdaad niet doorgeslagen met onze huis- tuin- en keukenfietsen. Eerst maken we de fietsen zwaarder, want het frame mag niet breken en vervolgens compenseren we de extra energie die dat kost met  3,5, 7 of zelfs 15, 20 of  30 versnellingen. En dat in een land, waar we alleen voor een fietstunnel onder of -brug over een sloot wat hoogtemeters moeten verwerken. Daarnaast kwamen er hand- schijf en trommelremmen, naafdynamo's of nog ingewikkelder een E-bike. Zo heb ik voor zoon Jim destijds een tweedehands Batavus Snake aangeschaft. Een soort mtb, maar dan als stadsfiets. Dikke rupsbanden, 3 versnellingen, hand- en achteruittraprem en bovenal kolossaal zwaar. Waarom moet een jongen van 25 kg op een fiets van 15 kg rijden? Nou ben ik niet de lichtste en fiets aardig wat, maar er is bij mij nog nooit een frame gebroken. Ook niet van mijn racefiets of MTB.

Via de single speeds van testkees kom je al vrij snel terecht in de wereld van de fixies. De ultieme oerfiets. Geen versnellingen, geen spatborden, geen handremmen en zelfs geen achteruittraprem. Of wel, je kan immers zowel voor- als achteruitrijden. En zo kan je met enige techniek toch remmen. Hier omheen is inmiddels een enorme subcultuur ontstaan, die zijn oorspong heeft in de fietskoeriers van NY, LA en andere Amerikaanse steden. Een fiets zonder enige poespas, maar vlug als water, en niet kapot te krijgen (er zit immers niets op, wat stuk kan gaan).

Natuurlijk heeft ook in ons fietsland de fixie zijn intrede gedaan. Veel fietsfreaks hebben zich uitgeleefd in designfixies met smalle stuurtjes en kekke kleurtjes. Met name in Rotterdam en Amsterdam zagen de eerste fixiewieler- en -webwinkels het levenslicht. They come and go. Inmiddels is de fictie of alles wat daar iets van wegheeft mede stadsbeeldbepalend in onze grote steden.

Onvermijdelijk kreeg de wereld van de fixie ook mij te pakken. Eigenlijk wil ik ook op een fixie rijden. Nou hoef ik niet de eerste te zijn. Integendeel, liever niet. Dat is natuurlijk meer iets voor 20 of 30'ers. Hier wringt hem echter de schoen. Waar ik ook ga of sta in mijn hometown Leeuwarden. Ik zie ze niet. Natuurlijk lopen wij hier wel vaker wat achter, maar ik vrees dat de fixie rage volledig over Fryslân heen waait. Dat zou toch erg jammer zijn.

Even dacht ik dat het goed kwam. Ik sprak een nieuwe medewerker van het Rennershuis over de fixie. Zijn ogen begonnen te twinkelen, de woorden stroomden uit zijn mond. Wat bleek echter, hij was hier tijdelijk over uit Rotterdam.