Er fiets een meisje in Bilgaard. Een klein meisje. Heel klein. Zó klein, dat ik automatisch zoek naar een begeleidende vader of moeder. Die er niet is. Even vraag ik me af of ik moet ingrijpen. Meisjes van amper vier jaar horen niet alleen in het echte verkeer te fietsen. Ik grijp niet in, kantenkoppen vrezend (‘niemand greep in…’). Gelukkig blijven die uit.
Er fietst een puber naar de brugklas. Slungelig pukkelig. Met daarnaast haar moeder. Bezorgd begeleidend. Even vraag ik me af of ik moet ingrijpen. Pubers van pakweg twaalf jaar horen niet onder begeleiding in het echte verkeer te fietsen. Natuurlijk grijp ik niet in.
Ergens tussen zonder-zijwieltjes en de brugklas moet het gebeuren: alleen weg op de fiets. Opvoeden=loslaten, behoorlijk letterlijk. Ik ben al vroeg verpest door een filmpje van Veilig Verkeer Nederland dat pijnlijk duidelijk maakt dat kinderen onder de twaalf een verkeersinzicht van 0 hebben. Maar mijn vrees is weer een beetje rechtgetrokken door mijn overtuiging dat teveel angst je leven niet echt leuker maakt. Daarom mogen mijn kinderen in steeds wijdere cirkels alleen van huis fietsen. De wijk, Bilgaard, het voetbalveld, …Tot het moment dat ze op fietsvakantie naar Frankrijk gaan.
Toen ik vijftien was, ben ik met mijn broers naar Denemarken gefietst. Ik leef nog. Een ervaring rijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten