Ik heb vandaag een fietspomp gekocht. Het was een gelukkig moment. Fietspompen koop je niet iedere dag. Er was maar één model en dat was het model dat ik wilde. Iedereen weet hoe dat eruit ziet. “Is het een goeie?”, vroeg ik nog totaal overbodig. (Ik weet nooit zo goed wat voor houding ik moet aannemen in garages, fietsenwinkels en bouwmarkten en ga dan dit soort onbenulligheden uitkramen. Daar kom ik best ver mee trouwens.)
“De beste die er is.” Liefkozend aait de fietsenman het zwarte metaal. “Deze gaat toch zeker tien jaar mee.” Ik betaal de pomp met echt geld, bijna met guldens.
De fietspomp laat zich lastig inpakken. Bijna opzichtig houd ik hem vast als ik naar huis fiets. Iedereen kijkt iedereen me jaloers na. Of glimlacht. Steekt een duim op. Voelt zijn slappe banden. Denkt aan die mooie fietstocht lang geleden, waarbij een lekke band eindigde in een mooie romance. Overal doemen gedachtewolkjes op.
Je weet niet half wat je teweeg brengt als je fietst met een nieuwe fietspomp. 18,50 Geluk is wel eens duurder. Het is gewoon jammer dat je maar eens in de tien jaar mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten