Stoer en vies

In volle vaart door plassen knallen op een glibberig modderpad. Lekker snel slingeren op bochtige single tracks. Hellingen op en af alsof het niets is. Boomwortels niet ontwijken, maar hup, er overheen. Zandpad? Mwah. Houdt het plotseling op en gaat het een metertje dieper weer verder? Eitje. Staan op de pedalen, goed om het evenwicht denken, landen op beide wielen tegelijk en karren maar weer. Op rechte stukken af en toe een teug uit de bidon, natuurlijk zonder te stoppen. Onvermoeibaar, uur na uur.

Ik droom vaak over mountainbiken. Prachtige, stoere dromen zijn dat. De werkelijkheid is iets minder spannend.

Op een dag bouwt manlief een mtb. Leuk fietsje, slechts 13 kilo licht, maar niets voor mij. Die rare noppenbanden, sportieve zit, smal zadeltje... Nee, ik wil hem niet proberen, stel je voor dat ik val en hem beschadig. Geef mij maar mijn vertrouwde, degelijke 21 kilo Simplex met alles erop en eraan. Voor mij geen mountainbike.

Tot die keer dat we al fietsend ronddwalen in een bos. Het saaie, rechte asfalt beu, slaan we een zijpad in. En weer een ander pad,  smaller en minder goed zichtbaar, maar de ondergrond wel stevig. Zo fietsen we verder over onbekende, kronkelende paden.
Dan wordt het terrein ruiger. H. blijft op de mountainbike nog wel overeind, maar ik moet de Simplex lopend over boomwortels en andere oneffenheden sleuren. “Laten we maar ruilen” stelt hij galant voor. De mtb is verrassend licht. Ik til hem moeiteloos over omgezaagde bomen. Hij hobbelt braaf met me mee over alle obstakels. Hij maakt me dapper! Ik vraag zijn eigenaar nog even hoe het schakelen werkt en dan: voet op het pedaal, been over het zadel en daar trap ik warempel zomaar over wortels en door kuilen heen. Na een paar minuten stop ik en kijk achterom, waar manlief nog steeds braaf de Simplex voortduwt. Ook op de verharde weg bevalt de terreinfiets prima. Zo goed, dat ik hem de rest van de dag niet meer afsta.

Sinds anderhalf jaar heb ik zelf een mountainbike. Ook door H. gebouwd. Heerlijk om zomaar een ruiterpad of grasspoor in te kunnen slaan. Zeker tijdens zomerse weekends in Drenthe, als het file-fietsen is op de officiële fietspaden. In de winter is dit fietsje ook ideaal. Als er een dikke laag sneeuw ligt en bijna niemand meer fietst, gebruik ik hem voor het woon-werkverkeer. Soms waag ik me aan een echte mtb-route. Niet te lang, niet te technisch en zeker niet met sprongen van een meter. Wel met bochtige single tracks in het bos en een paar leuke hellingen. Het mooiste van alles zijn grote modderplassen.  Daar jaag ik zo snel doorheen, dat het water hoog opspat en de blubber me in het haar zit. Om vervolgens grijs van de modder met een verschrikkelijk vieze fiets, keurige senioren in te halen op de asfaltpaden. Misschien brengt het ze op een idee. Leeftijd maakt niet uit, er bestaan ook electrische mountainbikes!