Een boef achterop

Jaren tachtig, een doordeweekse ochtend. We wonen in Camminghaburen en mijn fietsroute naar het werk gaat via Egelantierstraat en Cambuursterpad. Net ben ik de rondweg overgestoken, als er een man naar me toe komt krukken. Hij heeft een been in het gips en roept: “Ik moet bij je achterop, het is een noodgeval! Laat me achterop!”.

Ik heb nog nooit een man op de bagagedrager gehad, laat staan een onbekende met een gipsen been en krukken. Toch stop ik. Hij gaat achterop zitten en roept, verwilderd om zich heen kijkend: “Vlug, vlug, schiet op,  trappen!”.

Met veel moeite krijg ik de fiets in beweging. Verbijsterd trap ik over de Coopmansstraat en het Cambuursterpad, de arm van een wildvreemde vent stevig om mijn middel. “Dank je, je hebt me gered" hijgt hij. "De politie kwam me halen. Ik kon nog net de achterdeur uit, maar lopend kom ik niet zo ver.” Allemachtig, help, ik heb een boef achterop! Wat moet ik nu? Stoppen? Om hulp roepen? Hij kan wel een wapen hebben, of hij gaat me met een kruk slaan. Ik kan niets bedenken en vraag waar hij naartoe moet. "Oh, 't gaat goed hoor, fiets maar gewoon rechtdoor". Gelukkig duurt deze bizarre situatie slechts een paar minuten. Bij de kruising met de Bleeklaan roept hij: “Stop maar, ik ga er hier af”. En weg krukt hij.

Verbouwereerd vervolg  ik mijn weg naar kantoor en bel daar de politie. Zouden ze me wel geloven, met zo’n raar verhaal? Nou, en of ze me geloven. Ze willen precies weten waar mijn passagier is afgestapt. Later die ochtend word ik teruggebeld door een van de politiemensen. 
Ze hebben hem aangetroffen in het huis van zijn broer, vlakbij de Bleeklaan. Hij is ingesloten, dus ik hoef niet bang te zijn dat hij er morgen weer staat. Toch neem ik de rest van de week een andere route. Iets verder fietsen, maar wel zo relaxed.

Ik denk nog weleens terug aan gipspoot. Ja sorry, anders kan ik hem niet noemen, want hij heeft zich niet voorgesteld. Misschien is hij nu wel een brave burger. En fietst hij veel. Mogelijk leest hij zelfs deze blog...