Opvoeding

“Mam, ik heb een heel goed idee.” Annika kijkt me met haal liefste, onschuldigste ogen aan. Dan weet ik: alarmfase 2. Noodpakket uit  de meterkast, zuidwester op. Als ik nu niet uitkijk, gebeuren er dingen die ik niet wil, maar kortstondig toch toe sta, omdat ik denk dat ik het wil. “Als ik nou jouw groene fiets neem. Nou, dan kun jij mooi een nieuwe kopen.” Triomf. Eigenlijk is daar geen spelt tussen te krijgen. De groene fiets doet inmiddels een jaartje of acht. Omdat het een fiets met niets is, mankeert er niets aan. Ja, er zitten wat onderdelen scheef en er zijn inmiddels modernere modelletjes op de markt. Maar als ik mijn fiets beschouw als een middel om gezond en aangenaam van A naar B te komen, dan is er niet echt iets aan de hand. Een andere controlevraag: word ik substantieel gelukkiger van een nieuwe fiets, kan ik ook niet met een volmondig ‘ja’ beantwoorden.
Ondertussen kijken twee blauwe stuiters me nog steeds lieftallig aan. “Nou, zullen we dan eens op internet kijken?” Ai, hellend vlak.
Zoon Remco, met een neusje voor handige momenten, schuift aan. En voor we het weten, zitten we gezellig te klikken en hebben we allemaal een fiets op het oog. Remco valt helemaal voor een Cortina, Annika wil een te pimpen omafiets en ik overweeg of ik niet te oud ben voor een Bub, maar besluit dat het nog wel kan. Gelukkig is het zondag. Maandag brengt altijd weer gezonde grond onder de voeten en perkt de kooplust in. Toch knaagt het. De fiets is voor ons het hoofdvervoermiddel, we maken er dagelijks (365 x p.j.) gebruik van. En wat kosten drie fietsen nu eigenlijk per dag? Als je met je auto naar de garage gaat, kost het binnenrijden alleen al drie fietsen. Liefde voor fietsen in eigenlijk heel goed voor de opvoeding. Als mijn kinderen later ook vooral fietsen een alleen een pietsje autorijden, is dat goed voor de hele wereld. Zal ik mijn gironummer even geven? Gelukkig is het weer zondag, de winkels dicht, morgen maandag, gezonde grond.

Te folle ferkearbuorden

It waard mij read foar de eagen doe't ik freedtemoarn op de Lollumerdyk flak bij Hitzum fytste. Nei in pear hûndert meter is dêr in betonreed dy't útkomt yn Tsjom. Gjin trochgeande route mar in moai paad wêr't in stik as wat buorkerijen en hûzen oansteane.



Dat read foar myn eagen komt fan al dy (oerstallige) ferkearsbuorden dy't dêr steane. Lit mij no efkes lekker seure oer dizze buorden.
Oke, der leit in feeroaster. Der binne gemeenten dy't dit oanjouwe mei in boerd. Ik fyts alle dagen fan Wommels nei Snits oer likernôch 8 feeroasters mar der stiet nearne in boerd bij.
De feeroasters lizze dêr omdat der mooglik fee los rint wat dan net útnaaie kin. Mar dan hoege je der dochs net mear in boerd bij te setten dat der fee rinne kin.
Boppedat seit it boerd rjochts fan de dyk dat it paad allinne foar omwennenden is. Omwennenden dy't op dy pleatsen wenje en harren eigen fee bûten rinne lit. En dan ek noch in warskôgingsboerd fan 60 kilometer. At der in boerd stean moat mei in snelheidsbeheining mei dizze "gefaarlike" omstannichheden dan liket 60 kilometer mij wol hiel hurd ta op in paad wêr't roasters lizze, wêr't it fee dus los rint en wêr't allinne mar fytsers en rinners harren wei sykje.

Ik betwifelje at der ea wol fee los rint. Dus wat mij oangiet, de roasters derút en alle buorden der wei. En dan ien nij boerd pleatse. 30 kilometer per oere. Dan ride der allinne mar omwennenden lâns. En wij op de fyts.

It is dochs te mâl foar wurden dat op in drok punt op bijgelyks Prins Hendrik kade yn Snits gjin inkel boerd mear stiet en dat it dêr foaral in saak is om de normale ferkearsrigels meielkoar ta te passen en dat it dan gewoan is dat je elkoar yn de eagen sjogge.

Oerwoudgeluiden

Genietend van het rustige, frisse winterweer fiets ik langs het Centraal Station Leeuwarden.
Een vrouw met hoofddoek en lange rokken staat te wachten naast een niet meer zo
nieuw autootje. Ze kijkt in de richting van de stationshal. Ik kijk naar haar, omdat ze me doet denken aan mijn buurvrouw N. Die draagt als moslima ook een hoofddoek, maar ze is mooier en jonger dan deze vrouw en haar kleding is altijd prachtig gekleurd. De hoofddoek van deze mevrouw ziet er een beetje flets uit, net als zijzelf. Ze straalt iets kwetsbaars uit.
Ineens zijn daar die twee jongemannen op de fiets. Blond en weldoorvoed, met
roodbruine koppen door teveel bier en zon. Type student, maar dan niet in de
wijsbegeerte. Op weg naar de fietsenstalling zien ze de vrouw staan. Ze gaan langzamer
fietsen, met een boog bij haar langs. Als ze haar passeren, maken ze oerwoudgeluiden.
Heel nadrukkelijke, onmiskenbare oerwoudgeluiden met bijbehorende apen-mimiek. Bij
de ingang van de fietsenstalling blijven ze staan. Ze blijven naar haar kijken, met een
spottende lach op hun smoel.
Ik ga vol in de remmen en posteer me met mijn fiets bij de vrouw. Zwijgend kijk
ik naar de knapen. Wat gaat dat snel, zo’n adrenalineshot. Het ene moment trapte ik nog
heel relaxed voor het station langs en nu ontplof ik bijna van woede. Waag het niet, nog één geluid te maken, waag het niet!, denk ik. En ben me ineens sterk bewust van de zware slotketting in mijn fietstas.
Maar het enige dat ik doe is kijken. Terugkijken, namens de vrouw.
Haar blik schiet verward heen en weer tussen de mannen en mij. Dan draait de
ene man zich om en verdwijnt in de fietsenstalling. De andere is ineens erg
geïnteresseerd in het gekrioel bij de stationsuitgang. Is de lol er af, nu een blond mens
met blauwe ogen ineens partij kiest voor een “kopvod”? Ik fiets verder, maar blijf me de
rest van de dag afvragen hoe vaak dit gebeurt. En nu, een week later, gaan mijn
gedachten nog regelmatig terug naar dit voorval.

Wat zijn dit voor lui?
Ik hoop dat ze dronken waren en in nuchtere toestand niet racistisch zijn. Ik hoop dat ze een uitzondering zijn. Dat de meeste studenten dit nooit zouden doen, ook niet als ze stomdronken zijn.
Ik hoop dat ze spijt hebben als ze het zich herinneren. Het duurde hooguit tien seconden en wat stelde het nou eigenlijk voor?
Niet meer dan een stom incident. Maar ik weiger het zo te bekijken. Er zijn in de geschiedenis vaker dingen klein begonnen.
Het maakt me bang. Niet om mezelf, maar om al die moslimgezinnen in ons land.
Zoals het gezinnetje van mijn buurvrouw N. Die leuke, lieve, nette mensen, die we goed
genoeg kennen om te weten dat ze ieder voor zich in de nagel van hun kleine teen meer
beschaving hebben dan tien roodbruine, blonde dikkoppen met teveel bier in hun pens.
Ik hoop dat anderen die zoiets meemaken, op zijn minst ook in de remmen
knijpen. Letterlijk of figuurlijk. Alles is beter dan het hoofd afwenden en doorfietsen.

Waarme truiendei

Ik kin der net sa goed oer dat minsken mij foarskriuwe hokker klean ik oan dwaan moat. Ik haw it ûnderwerp al in kear útdjippe mei in kollega dy't foar psycholooch leard hat en wy binne ienriedich ta de konklúzje kommen dat ek dit út it ferline komt. En omdat je soks dochs net werom draaie kinne lis ik mij der bij del. Of leaver, ik gean gewoan fierder mei myn "seur net oer myn klean" gedrach. In behanneling wie net nedich.
Sa kaam der ynienen de "Casual Friday". Oan it wurd te sjen is it hjir net betocht, mar oerwaaid út Amearika. Mei Casual Friday meie je gewoane, lekker sittende klean oan dwaan, yn stee fan strakke of stoere pakken. De strik mocht thúsbliuwe en it boesgroentsje mocht sels in bytsje út de broek hingje.
Ik haw gelyk wurktiidfermindering oanfrege op freed, want it gie freeds op it wurk allinne noch oer klean. De moandei-tiisdei-woansdei-tongersdei-pakdragers hiene freeds it grutste wurd oer lekker sittende spikerbroeken, slobber boesgroentsjes en sportive skuon.
Hjoed 4 febrewaris is it waarme truien dei. Jeetje mina. Bin ik freeds gewoan lekker thús sil mij in organisaasje wer foarskriuwe wat ik no wer oan dwaan moat.
De kachel in graad leger en in trui oan, wie it advys foar hjoed.
It doel sil wol goed wêze mar at it wurket? Of dochs wol.
Nettsjinsteande de de stoarmeftige wyn bin ik dochs mar efkes op de fyts lizzen gien en haw mij sa'n oardeloere yn it swit jage om tsjin de stoarmwyn yn te kommen. Fia de Bieren, Hichtum, Boalsert, Hartwert de Kliuw, Easterein en Skrok werom nei Wommels.
Myn net lytse bydrage oan de waarme truiendei. De kachel bleaun thús út .
Omdat ik nei de tiid wol efkes ûnder de waarme brûs moast, is it noch in hiele berekkening at myn bydrage oan de waarmetruien-hurdewyn dei noch wat oplevere hat foar it miljeu. Wis is dat ik leaver fyts mei de kachel út dan thús sit mei de trui oan. Ek mei wynkrêft 8.

Mijn vriendje Willem zijn habitat

Laatst was ik in het kader van de IFFA sinds heel lang op bezoek bij mijn oude vriendje Willem. Na een avondje eten en documentaires kijken, bleef ik bij hem overnachten. Ergens midden in Amsterdam bewoont hij een eerste etage die we via een vrij steile trap bereikten. In zijn ruime appartement viel mijn oog direct op een in het midden van de kamer opgestelde ogenschijnlijk spikslinternieuwe van Moof.