Landleven

Vroeger kon ik uren wegzwijmelen bij het boek ‘leven en liefde van het land'. Dat klinkt eng en dat was het ook wel een beetje. In het boek werd gedetailleerd uit de doeken gedaan hoe je met een boerderij en een lapje grond zelfvoorzienend kon zijn. Romantische plaatjes van moestuinen en kippen deden de rest. Dat wilde ik ook. Yvon Jaspers bestond nog niet, maar die boer zou ik op eigen kracht wel vinden (ik was een jaar of tien). Het is best weer goed gekomen met me, ik doe mijn boodschappen gewoon bij Albert Heijn.

 

Maar op de fiets komt toch af en toe de vreugde van het landleven in alle hevigheid opzetten. Neem vandaag.
Tijdens mijn toch korte fietstochtje kwam ik langs de kant tegen: schapenkaas, eieren, aardappels, courgettes en rode jam. Noeste arbeid van boeren, tuinders en thuisschoffelaars. Met liefde geplukt, geraapt, gerooid, gekookt. Je hoeft geen Masterchef te zijn om met deze ingrediënten een meestermaal te maken en de verreden calorieën weer aan te vullen.

Maar op mijn racefiets geen fietstassen en in die zakjes onder aan je rug kun je ook niet echt lekker een pot jam kwijt. Dus ik trap door, mijmerend over alles wat zou kunnen.

 

Dan mijmer ik over een dag dat een grote groep fietsend en verzamelend door de provincie trekt. Op gewone fietsen met degelijke fietstassen. Aan het eind van de dag gaat iedereen aan de slag met een geweldig biomaal. Natuurlijk wordt er samen gegeten, gefeest en naar de sterren gekeken. Jee, ik wist niet dat ik het nog in me had.

 

Ik sla door. Als ik echt nadenk over wie dan allemaal meegaan, dampen de lederen sandalen me tegemoet, net als ongelakte teennagels en haren die schreeuwen om een knip- of scheerbeurt. Niet zo swag. Dus ik beperk me tot mijn racefiets en kleine mijmering. Doe ik verder niemand kwaad mee.

Wencke