Bagage

Ik ben rijksambtenaar. Ik schaam me daar niet voor. Sterker nog: ik durf het hier zomaar het wereld wijde web in te slingeren. Tommie van Sesammestraat zou zeggen: “Poeh hé”. Ik zou elders meer kunnen verdienen en als bonus in aanmerking kunnen komen voor een lease auto ofwel: de leasebak. Poeh hé. Bij de overheid mag ik iets voor de maatschappij doen en heb iets beters dan de leasebak: de fietsregeling. Dat betekent dat ik een nieuwe fiets in termijnen van mijn brutoloon betaal. Van die nieuwe fiets merk ik financieel dus bijna niets.

Twee weken geleden vond ik het tijd voor een nieuwe fiets. Met niets. Dat is een tweede stokpaardje van me: koop voor je woon-werkverkeer een fiets met niets. Daar kan namelijk ook niets kapot aan gaan en zeg nou zelf: in de stad fiets je toch altijd in zijn 2. Bovendien scheelt het veel keuzestress. Wil je een fiets met niets, dan blijven er bij de gemiddelde fietsenboer maar twee modelletjes over. Heb je daarbij een zekere lengte, dan hoef je alleen nog te kiezen voor zwart of wit. Het werd wit. De enige uitspatting die ik mezelf veroorloofde was een bagagedrager.

Ik voer mijn nieuwe fiets in het systeem in en tot mijn stomme verbazing wordt mijn aanvraag afgekeurd. Enigszins gepikeerd bel ik de personeelsafdeling en krijg te horen: je hebt een accessoire opgevoerd en dat mag niet. “Ja, maar, dat is een bagagedrager, die zit vast aan mijn fiets.” “Sorry, ik vind het ook belachelijk, maar zo zijn de regels.” Au, zo’n zinnetje doet pijn. Ik kan bij de vakbond mijn gelijk proberen te halen, maar mijn principes kennen grenzen.

Bovendien had ik een tijd geleden een gevalletje omgekeerd. Ik krijg van diezelfde overheid een fiets-kilometervergoeding. Je geeft aan waar je woont en werkt en het systeem berekent je kilometers. Ik keek naar het kaartje en dacht: dat kan korter. Ik ging naar dezelfde personeelsafdeling om te vertellen dat ik een kortere route had. Ik ben namelijk een beetje een sukkel. “Dat kan zo zijn van die kilometers, maar het systeem is leidend. Regels zijn regels.”

En zo heft alles elkaar weer op. Ik fiets nu op een prachtige fiets waar ook jij aan meebetaalt. Maar die bagagedrager, die is 100% van mezelf. Poeh hé.