Blij dat ik fyts?

De sin "Blij dat ik fyts" kin yn sommige gefallen wol feroare wurde yn "blij dat ik daar niet fiets".
Ik moat bekinne dat wannear ik bepaalde fytsbylden sjoch fan bijgelyks Ierlân, Ingelân en Frankryk dan rop ik wolris: "bliid dat ik dêr net mear fyts".
In oantal lannen binne der gewoan net klear foar at wij dêr foar langere tiid fytse wolle.
Mei ôfgrizen tink ik oan ús fytstocht fan Harwich nei Stansted bij Londen. Gjin fytspaden, drokke, bochtige diken soargen der foar dat wij ús betiden yn de berm drukke lieten. It wie oerlibjen en se hoege mij net te freegjen hoe't de omjouwing wie: ik haw der neat fan sjoen.
Yn Frankryk en yn Ierlân (foaral dêr) gelikense erfaringen.
Ik tocht oan dizze fytsavontoeren doe't wij freedtemiddei kritysk seagen nei it fytspaad bij Burchwert. Dat ik as Wommelser ûnderwei nei Boalsert al in oantal jierren der foar kies om dêr net te faak lâns te gean (Hichtum is in alternatyf, mar net autofrij) waard no nochris befêstige troch de lûden fan de fytsers fan Burchwert. It is gefaarlik, smel, hobbelich en net allinne foar myn lisfyts mar ek foar de bukfytsers die bliken.
It is dúdlik dat der wat barre moat want oars rop ik aansens te faak oer Burchwert "bliid dat ik dêr net fyts"

Lippenstiftloos

‘Tussen Jims spullen ligt ook nog een exemplaar van de VVF, voor Wencke als inspiratiebron voor een nieuwe column’ stond in het overdrachtsmailtje. Verwachtingsvol dook ik de tassen in.  Maar hij zat niet in de logeertas, niet in de zaalvoetbaltas en ook niet in de veldvoetbaltas. Enigszins beteuterd stond ik met lege handen. Waarmee ook het grote verbeelden was begonnen. De VVF, dat klinkt als een tijdschrift. Ik had natuurlijk kunnen gaan  googelen. Even de juiste zoektermen intikken en voilà, het meeste recente exemplaar op mijn beeldscherm. Maar fantaseren is leuker. Misschien was het wel een glossy fietsmagazine met mooie wielrenners, zacht zwetend door het Friese land. Met ruimte voor begerige fietsmode en gezellige gadgets. Lekker weinig inhoud en veel kijkplezier.
Maar ik vrees het ergste. VVF: Vrienden Van Fietsen? Vademecum Van het Fietsgenot? Vereniging Van Fietsvolgelingen? Je kunt je het bijbehorende blad voorstellen. Veel inhoud en weinig kijkplezier.
Linkse politici, natuurmensen, fietsers, … Op een of andere manier mogen deze categorieën niet al te frivool zijn. Slecht gekleed, alles een maat te groot, lippenstiftloos, humorloos. Als ik het geluid uitzet, kijk ik een stuk liever naar rechtse politici en ander mensen die niet deugen, dan naar neem eh vakbondsmensen. Fout kíjkt gewoon lekkerder. Dat überhaupt werd opgemerkt dat Leontien van Moorsel lippenstift op had, zegt genoeg.
Daarom een oproep aan iedereen die deugt. Het mag: links met hoge hakken. Met blush door de bush. Een foute grap maken en hard lachen. Maak het leven aangenaam, het mag. Ik zou bijna zeggen: yes you can (“waarom moet dat nou allemaal in het Engels, is onze moerstaal niet goed genoeg?”).
Overigens hoop ik nog wel een exemplaar van de VVF op de kop te tikken. Misschien moet ik mijn mening wel drastisch bijstellen.

Ferslaving

"Verslaving is een toestand waarin een persoon fysiek en/of mentaal van een gewoonte of stof afhankelijk is, zodanig dat hij/zij deze gewoonte of stof niet, of heel moeilijk los kan laten. Het gedrag van de persoon is voornamelijk gericht op het verkrijgen en innemen van het middel, of het handelen naar de gewoonte, ten koste van de meeste andere activiteiten. Als het lichaam deze stof of gewoonte dan moet loslaten kunnen er ernstige ontwenningsverschijnselen optreden bij deze persoon".

Wat in begjin fan myn earste stikje tekst op "Blijdatikfiets"! Unyk foar mij. Want myn toetseboerd kin allinne mar Fryske letters. Ik haw de boppesteande tekst dan ek kopieard en plakt fanút Wikepedia. Fan dat kopiearjen en plakken rekket myn toetseboerd net fan oerstjoer. Jim begripe it fansels al: myn stikjes wurde Fryske stikjes. Want ik ûndergean mei nocht in twatal ferslavingen. De Fryske taal en it fytsen. Ik bin der net foar opnommen. Ik stean ek net ûnder tafersjoch fan ien of oar buro om mij fan myn ferslaving ôf te helpen. It is krekt oarsom. Ik krij it gefoel dat ik hieltyd mear romte krij om myn ferslaving stevich yn mij sels te ferankerjen.
Moai dat wij mei-elkoar de fyts en it fytsen sintraal stelle op dizze blog. Want oer it fytsen is altyd wat te skriuwen. Fan dizze wenwurkferkearfytser en fakânsjefytser sille jim grif mear lêze. En at jim freegje wa bisto, dan sitear ik in tekst út it teaterprogramma fan Sult
"Ik wol wêze wa't ik bin
myn woartels hoedzje dêr't ik kin
Myn wjukken útslaan nei eigen sin
it libben boartsje sa't ik bin"



Yn de simmer fan 2010 fytsten wij fan Basel nei Wommels en kamen bij de Lorelei lâns. It plak wêr't de Rijn bochtich is en wêr't no de skippen allegear lizze te wachtsjen op in sonken tanker.
Skriuwe dat doch ik ek op op dizze blog

Niet meer alleen

De eenzame zwaan in de Potmarge die op een dag ineens een partner heeft.

Een scooter die bijna lijkt te bezwijken onder het (over)gewicht van twee kolossale berijders, maar toch nog vooruit komt.

Twee knapen die V&D uit komen rennen met hun buit in de handen en het winkelcentrum Zaailand induiken, terwijl het alarm van de detectiepoortjes machteloos jankt.

Er gebeurt altijd wel iets als ik op de fiets onderweg ben. Vaak niet interessant genoeg om over te schrijven en soms nauwelijks in woorden te vatten. Er gaan dus weken voorbij zonder nieuwe bijdrage aan deze blog.

Gelukkig zijn er meer fietsers in Friesland die vaardig zijn met de pen. Zo heette dit vroeger, maar er groeit nu een generatie op die dit begrip niet meer kent. Vaardig met het toetsenbord dan? Nee, ook dat niet. Laat ik het maar houden op schrijvende fietsers of fietsende schrijvers.

Welkom Aant, Johan Willem, Kees en Mariska. We gaan er een leuke blog van maken, met onze verschillende schrijfstijlen en belevenissen. Ik wens jullie veel inspiratie en schrijfplezier!

Futurologen van de klei: ga fietsen!

In Winsum organiseert de gemeente Littenseradiel vanavond een toekomstdebat. Voer voor futurologen zou je denken. Maar niet in deze prachtige plattelandsgemeente. Hier blijft men liever met beide benen in het gras staan.

Toerist in eigen stad

Nog even deze licentie invoeren en dan trek ik mijn jas aan. Over een halfuurtje komt de Twitterfiets. Ik heb het amper gedacht, of de telefoon gaat. De receptionist meldt dat er een man met een fiets voor me is. En wat voor fiets: knaloranje, een van mijn favoriete kleuren. Een krat voorop en een comfortabel hoog stuur. Natuurlijk is hij voorzien van forse stickers die duidelijk maken dat dit De Twitterfiets is.