Het onderwerp kwam hier al eerder aan de orde. De overvolle fietsenrekken bij het station zijn een ergernis voor veel fietsers. Waarom niet een kleine uitbreiding van de fietsenstalling, vroeg Fokke zich alweer een tijdje geleden af in een mooie blog van Tjitske Bronkhorst. Fokke was diep geraakt dat de gemeente Leeuwarden zijn fiets aanmerkte als ‘weesfiets’. Maar dankzij Tjitske weten we dat Fokkes geen weesfiets is, integendeel.
Weesfietsen
Weesfietsen, fietsen die onbewaakt bij het station worden gestald en vervolgens nooit meer worden opgehaald. Regelmatig ruimt de gemeente Leeuwarden deze fietsen, zodat er ruimte in de rekken ontstaat. Bovendien toont de stalling dan ook weer wat netter. Logisch, zult u denken. Het weesfietsenbeleid van de gemeente Leeuwarden kan misschien nog wel iets beter, denk bijvoorbeeld aan de stad Groningen, maar verder hoeven we hier niet veel woorden aan vuil te maken. Dat dacht ik ook, tot ik een verhaal hoorde dat ik u toch niet wil onthouden.
Hip slot
Fraaie fietsaccessoires zijn tegenwoordig op veel plekken te koop. Zo kwam ik bij een groot warenhuis een knalroze fietsketting tegen, met een mooi rood slot eraan. Vrij prijzig, maar het zag er flitsend uit. Met mijn verjaardag in het vooruitzicht besloot ik het hippe slot op mijn verlanglijst te zetten. Een passend cadeau voor mijn collega’s, dacht ik. Maar daar stuitte ik op tegenstand. Eén van mijn collega’s, die tot voor kort nog in Groningen studeerde, had slechte ervaringen met de sloten van het warenhuis. Hij had zo’n slot en had geregeld moeite het te openen. Tot overmaat van ramp was toevallig deze morgen zijn sleuteltje afgebroken. Hij had zijn fiets daarom bij het station laten staan en was naar het werk komen lopen.
Slot doorknippen?
Mijn collega houdt van aanpakken en wandelde dus ’s middags naar de bewaakte fietsenstalling bij het station waar hij het verhaal over zijn fiets uitlegde. “Heeft u misschien een frees waarmee u mijn slot kunt doorknippen?” Maar dat ging zomaar niet, bij de overdekte fietsenstalling verwezen ze mijn collega naar een politieman. Mijn collega legde zijn situatie nog eens uit en vroeg de politieman om advies. “Misschien hebben ze een frees bij de bewaakte fietsenstalling”, opperde de agent.
Kastje naar de muur
De sloten van het warenhuis zijn gelukkig behoorlijk stevig, geen fietsendief die zich vergreep aan de fiets van mijn collega. Dat was een gelukje, want het duurde weken voor hij zijn fiets kon bevrijden uit de rekken bij het station. Na veel telefoneren met de gemeente leerde hij dat Omrin met hulp van Caparis om de zoveel weken fietsen weghaalt bij het station. Maar bellen met Omrin en Caparis leverde niets op. “Nee geen idee wanneer we daar bezig zijn. Het wachten is op de opdracht van de gemeente Leeuwarden.” Zijn vriendin bezorgde hem uiteindelijk zijn fiets terug. Zij reageerde direct toen ze toevallig de mannen van Caparis aan het werk zag bij het station: “Kom snel, misschien kan iemand je fiets losknippen.” Dat lukte, al moest mijn collega daarvoor praten als brugman.
Dus sinds kort staat het rijwiel weer in het fietsenrek voor ons kantoor. Het vervoermiddel ziet er afgeragd uit, echt een ‘weesfiets’. Toch stond ie wekenlang veilig en onaangeroerd bij het station. Die stalling is misschien zo gek nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten